Pola cantidade de motos que me adiantaban pola IC1, non fun o único que optou por esa saída prematura.
Se che son sincero, metínme pola IC1 para aforrar as peaxes da A2; pero ó Sur de Grãndola as lombas do asfalto do ano pasado, parece que este ano atoparon parella e non deixaron de ter lombiñas novas e ben grandes. Ainda que ía devagariño, o meu cu e a amortiguación da Nosa Sra. de Volusia non o agradecían nada.
Non sei como facían os que me adiantaban a todo gas con total desprecio para as lombas do asfalto e da propia mecánica das súas burras.
Así ,como quen non quere a cousa, ía subindo e pasara xa o desvío para Troia ben pertiño de Setúbal. Aló adiante había un grupo de coches parados xusto no cruce que leva a Gãmbia. Non sei que pasaría. Non ven ninguén de frente e ninguén adianta. Seguen parados. Eu póñome á cola; pero como non che hai movimento, poño o intermitente e como segue sen vir ninguén inicio o adiantamento do grupiño de catro coches.
Paso os tres primeiros cando de súpeto o Xsara que encabeza a fila decide, xusto cando me poño á súa popa, que arranca e ainda por riba inicia o xiro para meterse polo cruce.
Eu non podo creer o que vexo, cravo o freo, mentres que a rapaza segue a súa manobra cruzándoseme diante.../...
O seguinte que lembro é unha dor forte no meu nocello esquerdo, a Nosa Sra. de Volusia enriba miña e alguén berrando que había que apagar o motor da moto.
Tento respirar e unha dor forte no meu costado esquerdo case mo impide. Non sei canto tempo despois apareceu un grupo de xente que ergueron a miña moto e me axudaron a arrastrarme ata a beirarrúa.
Empezo a decatarme que a tía do Xsara me acababa de levar por diante. Ollo para a moto e, desolado vexo todo o lateral dereito destrozado (defensas, plataformas, pedal de freo,escapes, filtro do aire...). Estou intentando asimilar o que pasou e que vou facer, ainda aturdido.
Cando esto acontecía puiden ser obxecto da típica e cacarexada solidaridade moteira entre o numeroso grupo de xente que , coma min, voltaba de Faro. Mentres eu estaba sentadiño na beirarrúa e as cousas tiradas pola estrada, pasaron motos e motos. Invariablemente aminoraban para ver ben o espectáculo.
Alguén parou?... ninguén. Deu igual a matrícula. Non parou ninguén. O irónico desta situación é que despois cando coinciden contigo en calqueira concentración ou reunión moteira énchense a boca de verbas como:”irmán”, “amigo” etc. mentres se prodigan en apertas sen fin.
Que queredes que vos diga? Eu cando vexo alguén no arcén sempre aminoraba e ollaba para o/a moteiro/a parando se atisbaba algo raro ou que podía ser unha avería ou necesidade de axuda. Así é como entendo eu o mundo da moto. Parei un par de veces ó ver que non contestaban ás miñas señas, por fortuna só estaban descansano á sombriña. Sen tantas verbas ben soantes e sen tantos aspaventos; pero sabendo estar ahi cando un colega o precisa.
Moito me temo que, tamén nesto, son un marciano polo meu xeito romántico e xa ido , de entender o mundo da moto.
Desculpademe esta disgresión; mais era de xustiza facela. Pouco tempo despois aparece unha patrulla da GNR , e a tipiña do Xsara (ata ese momento, serea) comenza a chorar desconsolada e sofre (???) un desmaio xusto para que un dos guardas a recolla evitando que toque o solo. Non sei porque, mais nese momento notei que me ían cargar a min con toda a culpa do asunto; mais se temos en conta as recomendacións do gardiña á rapaza para que redactara a súa declaración sobre o sucedido (un poema ver a cara do garda cando se decatou de que eu falaba Portugués e entendía o que lle estaba dicindo á rapaciña).
Alguén, non sei quen chamou unha ambulancia e dende aquí quero agradecer a profesionalidade e atención do equipo de Bombeiros Voluntarios de Setúbal que me trasladaron ó Hospital de São Bernardo; onde tamén fun atendido polo persoal de urxencias ás mil maravillas. Só lles faltou invitarme a uns pasteliños de natas e un Porto Tawny.
Non sei moi ben que me deron; pero despois das radiografías envolvínme nun sopor agradable que me fixo esquecer de todo o sucedido. Tempo máis tarde, unha enfermeira galega despertoume e agasalloume cun estupendo par de muletas que tería que usar durante un tempiño mentres me comunicaba o resultado: dúas costelas , e o nocello esquerdo rotos .
Inexplicablemente nen ela nen eu nos acertamos a explicar como visto o destrozo da banda dereita da moto, conquerira salvar totalmente ilesa a perna dereita.
Xa era a noitiña cando o meu servizo de asistencia na estrada dispuxera o traslado do que quedaba da miña adorada Nosa Sra. de Volusia a un taller en Setúbal (a poboación máis perto) e para min un taxi que me levara á Coruña.
Ás dúas da mañá estaba entrando , máis ben renqueando, na porta da miña casa cunha mistura de sentimentos: Ledicia pola sorte que tiven, cabreo porque pasaba a ser exmoteiro, e máis cabreo porque as miñas vacacións acababan de rematar.
Ó día seguinte achegueime ó meu médico quen refrendou punto por punto o diagnóstico do Hospital de São Bernardo e xa me deron cita para o primeiro paso pola coitela para recolocar os osiños do meu nocello.
Agora a disfrutar dun divertido festival de quirófano, escaiola e rehabilitación.
|
